9-10 Απρ 2016, ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΜΕΛΑΣ ο Αγιος Ελευθέριος

Η Κ12 Μ.Ε.Λ.Α.Σ. Ο ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ - ΠΑΟΚ COSMOS 3 - 2, στο Cosmos Club.

Στο φιλικό παιχνίδι που έγινε την Κυριακή10 Απριλίου, στο γήπεδο 9χ9 στο "Renti Arena", η Κ12 ΜΕΛΑΣ (παμπαίδες) νίκησε 5-1 τον ΑΟ Κορυδαλού. Σκόραραν οι Μάριος Απόλλων Ξυπολυτάς 2, Γιώργος Κουτρελάκος, Αντώνης Σελμάνι, Κώστας Γιαννακίδης

ΤΟΥΡΝΟΥΑ, ΚΥΠΕΛΟ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥ .

Στη Κατηγορία Κ8 : Μ.Ε.Λ.Α.Σ. - ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ 1 - 4 . Το γκολ πέτυχε ο ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ ΘΟΔΩΡΗΣ. 
Στη  Κατ. Κ8+Κ10 : Μ.Ε.Λ.Α.Σ. - ΠΗΓΑΣΟ 1 - 9 . Το γκολ πέτυχε ο ΑΦΕΝΤΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ. 
Στη Κατ. Κ10 : Μ.Ε.Λ.Α.Σ. - ΚΑΛΛΙΘΕΑ 1 - 5 . Το γκολ πέτυχε ο ΡΩΜΑΪΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ.

Για το παιχνίδι ΜΕΛΑΣ - ΠΑΟΚ, οι George Xypolytas και Costas Giatras δημοσίευσαν στην ομάδα Μ.Ε.Λ.Α.Σ. - ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ.

Κ12 = ΠΑΟΚ (σχολή Αθηνών) COSMOS – M.E.Λ.Α.Σ. 2-3 
Υπάρχουν στιγμές που ο προπονητής απολαμβάνει το αποτέλεσμα της δουλειάς του…… αυτό συνήθως γίνεται στα λεγόμενα «μεγάλα παιχνίδια», τότε που η μπάλα ζυγίζει, όχι 450 γραμμάρια, αλλά πολλά κιλά, τότε που η μπάλα καίει, τσουρουφλίζει, σε παιχνίδια κρίσιμα από βαθμολογικής πλευράς, και καθοριστικά για την πραγματοποίηση των στόχων, τους οποίους σε συνεργασία με τους ποδοσφαιριστές έχει καθορίσει στο ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου…… δεν είναι απαραίτητο όλα τα προαναφερόμενα να συνδυαστούν με νίκη….. η προσπάθεια των παικτών, η μαχητικότητά τους, το πείσμα τους να φέρουν «τούμπα» το παιχνίδι όταν η θεά (?) τύχη τους γυρίζει την πλάτη και όλα δείχνουν να χάνεται το παιχνίδι, όταν διαπιστώνουν ότι ο χρόνος που απομένει για να ανατρέψουν τα δεδομένα του αγώνα είναι ελάχιστος, αλλά αυτοί συνεχίζουν να προσπαθούν….. τότε ο προπονητής χαμογελάει….. ξέρει πως οι ώρες που περνάει με αυτά τα παιδιά δεν πάνε χαμένες….. όταν μάλιστα οι λεβέντες του (και μία λεβέντισσα) πετύχουν την ανατροπή και τους βλέπει να πανηγυρίζουν, «μια αγκαλιά» όλοι, τότε ναι, απολαμβάνει στον υπερθετικό βαθμό….. 
Τον Οκτώβριο ξεκίνησε ένα πρωτάθλημα 18 αγώνων….. εμείς ταλαιπωρημένοι από την αποχώρηση πολλών ταλαντούχων παικτών ψάχναμε να βρούμε την αγωνιστική μας ταυτότητα και μέσα από την υπομονετική προσπάθεια του τρίπτυχου «διοίκηση-προπονητής- παίκτες» και την διαχείριση των καταστάσεων που προέκυψαν, «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού και αλλού η ζωή μας πάει», όπως λέει και ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι….. κάθε αγώνας και νίκη, κάθε νίκη και άλλο ένα βήμα σταθεροποίησης στην 1η θέση και κάπως έτσι φτάσαμε στον τελευταίο αγώνα, στις 19 του Μάρτη….. παίζαμε με τα Πατήσια με τα οποία είχαμε την ίδια συγκομιδή (2 ισοπαλίες – η μία στον μεταξύ μας αγώνα στον 1ο γύρο – και 15 νίκες)….. νικήσαμε 2-1, πανηγυρίσαμε την κατάκτηση της 1ης θέσης, πιστέψαμε ότι ήμασταν οι πρωταθλητές αλλά….. οι διοργανωτές του πρωταθλήματος (η σχολή Αθηνών του ΠΑΟΚ της Θεσσαλονίκης, o ΠAOK Cosmos), ως γνήσιοι απόγονοι του πανούργου Οδυσσέα, ανακάλυψαν τα play-offs….. 

9 Aπριλίου….. ημιτελικός με τον ΠAOK Cosmos….. με γνωστά τα αποτελέσματα στην regular season (είχαμε νικήσει 5-0 και 3-2), ο αγώνας είχε φαβορί (Μ.Ε.Λ.Α.Σ.) και αουτσάϊντερ (ΠAOK Cosmos)….. όμως, με την έναρξη της προθέρμανσης των 2 ομάδων, τα προγνωστικά τέθηκαν σε αμφιβολία….. άλλα παιδιά αντιμετωπίσαμε στα 2 παιχνίδια της regular season και άλλα επρόκειτο να ανταγωνιστούμε στον αγώνα που άρχιζε σε λίγο….. μάλλον η ανάγκη της πρόκρισης στον τελικό του πρωταθλήματος που διοργανώνει η ομάδα που θα αντιμετωπίζαμε, ώθησε τους υπεύθυνους τους να μεταγράψουν από άλλο τμήμα ή να «βαπτίσουν» (από την πολυμελή και πλούσια δεξαμενή τους, ΠΑΟΚ είναι αυτός) πολλά νέα παιδιά, τα οποία πραγματικά είχαν τεχνικές δεξιότητες και τακτική συμπεριφορά κατά πολύ ανώτερη, των προκατόχων τους….. ίσως και μόνο αυτό το τελευταίο, να προσδίδει μεγαλύτερη αξία σε αυτό που μία ώρα μετά, κατακτήθηκε….. 

Το 1ο ημίχρονο είχε πολλές μάχες στον χώρο του κέντρου, κάθε ομάδα επιχειρούσε να επιβάλει τον δικό της ρυθμό στο παιχνίδι, κάτι που φάνταζε πολύ δύσκολο αφού πάντα η άλλη αντιδρούσε θετικά και φυσικά υπήρχαν πολλές επισκέψεις και των δύο ομάδων στις αντίπαλες εστίες αλλά χωρίς όμως την σπουδαία ευκαιρία….. επειδή όμως, παραπάνω μιλήσαμε για την θεά (?) τύχη, εμείς έχουμε κάποια παράπονα από αυτήν (στο 2ο ημίχρονο, θα δούμε ότι αυτά πολλαπλασιάστηκαν)….. ένα καλοκτυπημένο φάουλ του Μάριου Απόλλωνα Ξυπολυτά, από μακρινή απόσταση (δίπλα στην μεσαία γραμμή του γηπέδου), τράνταξε το οριζόντιο δοκάρι της αντίπαλης εστίας….. 

Το 2ο ημίχρονο ξεκίνησε με δικό μας γκολ «από τα αποδυτήρια»….. ο Θωμάς Γιαβρούτας με τα γνωστά «βιονικά» χέρια του, εκτέλεσε ένα πλάγιο άουτ και ο αιφνιδιασμένος αντίπαλος γκολκίπερ στην προσπάθεια του να αποκρούσει, απλά την έστειλε στα δίχτυα (0-1)….. οι «ενισχυμένοι» (με ποιόν τρόπο ? , διαβάσατε παραπάνω) αντίπαλοί μας, αφού ξεπέρασαν τον αιφνιδιασμό τους και ενώ το παιχνίδι βρισκόταν κάπου στην μέση του 2ου ημιχρόνου, αντέδρασαν και μέσα σε ένα τρίλεπτο, με ωραίους συνδυασμούς, εκμεταλλεύτηκαν κάποιες αμυντικές μας αδράνειες και γύρισαν το σκορ (2-1)….. την ανατροπή που θα επικύρωνε την προσπάθεια διεκδίκησης του τίτλου (είσοδος στον τελικό) , στο πρωτάθλημα που αυτοί οι ίδιοι διοργάνωσαν, την υποδέχτηκαν με ζωηρούς πανηγυρισμούς, μερικοί εκ των οποίων είναι ενδεικτικοί για την μεταξύ τους γνωριμία….. ο τερματοφύλακάς τους φώναξε, επιβράβευσε την προσπάθεια του συμπαίκτη του, ο οποίος πέτυχε το 2ο γκόλ , «μπράβο ρε 28» !!!!!!! όχι «μπράβο ρε (όνομα ή έστω επίθετο)» αλλά «μπράβο ρε 28»….. καλό ακούγεται και μάλλον πρέπει να το υιοθετήσουμε και εμείς….. γιατί να λέμε «μπράβο ρε Κούτρε» ?..... από τώρα και στο εξής, θα λέμε «μπράβο ρε 28»….. από εκείνο το σημείο και ύστερα, το γήπεδο πήρε μια κατηφορική (προς την εστία των γηπεδούχων) κλίση….. οι επιθέσεις μας ήταν διαδοχικές, οι περισσότερες εκ των οποίων καλά οργανωμένες, πρόχειρα όμως τελειωμένες….. το παιχνίδι πλησίαζε στο τέλος του, η νίκη-πρόκριση στον τελικό, των γηπεδούχων όλο και πλησίαζε….. η 1η (από τον Οκτώβριο και μέχρι σήμερα) ήττα της ομάδας μας σε αυτές τις γηπεδικές εγκαταστάσεις έμοιαζε αναπόφευκτη….. 

Το 5λεπτο του λύτρωσης….. ναι, κάπως έτσι ήταν το φινάλε του αγώνα…. ο Μάριος Απόλλωνας Ξυπολυτάς παίρνοντας «εκδίκηση» για το σίγουρο γκολ που είχε χάσει λίγα δευτερόλεπτα προτού οι γηπεδούχοι πετύχουν το 2ο γκολ, αξιοποιεί την σύγχυση που δημιουργήθηκε από φάση διαρκείας, μπροστά από την αντίπαλη εστία και με κοντινό σουτ ισοφαρίζει (2-2)….. 2’ πριν από την λήξη, στην τελευταία επικίνδυνη επίσκεψη του ΠΑΟΚ στην περιοχή μας, ακριβώς την στιγμή που ο αντίπαλος επιθετικός, σχεδόν ένα μέτρο από την εστία μας και με εξουδετερωμένο τον Νίκο Μαντικό, ετοιμάζεται να πετύχει το 3-2….. ακριβώς τότε, ο Διονύσης Γιατράς, ως θεόπεμπτος, κάνει μία εξαιρετική και σωτήρια επέμβαση (από αυτές που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό και στον χρόνο, από αυτές που θα διηγείται, μετά από χρόνια, στα παιδιά του ή στους φίλους του) και κρατάει ζωντανή την ομάδα μας, προετοιμάζοντας την γι’ αυτό που θα συμβεί μετά από λίγα δευτερόλεπτα….. απομένουν λιγότερα από 90’’ για την λήξη, η διαδικασία των πέναλτι (για την ανάδειξη του νικητή) μοιάζει σίγουρη αλλά τα «παιδιά του Αγίου Ελευθερίου» έχουν τον τρόπο να πάρουν αυτό που δικαιούνται….. εκτέλεση πλάγιου άουτ από τον «βιονικό Θωμά» Γιαβρούτα, γυριστή κεφαλιά του Μάριου Απόλλωνα Ξυπολυτά στο κάθετο δοκάρι και γκόόόόλλλ (2-3)….. 

Το παιχνίδι τελειώνει….. εμείς (παίκτες-προπονητής και γονείς) χαιρόμαστε, γευόμαστε το «νέκταρ» της νίκης (πρόκριση στον τελικό)….. οι γηπεδούχοι ΠΑΟΚτζήδες στενοχωρημένοι αλλά ως τίμιοι πολεμιστές απλώνουν το χέρι να συγχαρούν τους νικητές και κάπου εκεί, εγώ αναρωτιέμαι….. τον τίτλο του Μ.V.P. σε ποιόν να τον απονείμω ?..... στον Μάριο Απόλλωνα Ξυπολυτά που πέτυχε 2 γκολ ?..... στον «βιονικό Θωμά» Γιαβρούτα που με το παιχνίδι του, κυρίως όμως με τις εκτελέσεις των πλάγιων άουτ «άνοιξε και ολοκλήρωσε» τον δρόμο για την νίκη ?..... στον φύλακα-άγγελο της εστίας μας, Διονύση Γιατρά ?..... στον αλάνθαστο Έκτωρα Γκέτσι που πάλευε με τα θηρία (ενίοτε και ένα κεφάλι υψηλότεροι) ?..... σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά (Κώστα Καράγιωργα, Κατερίνα Καράγιωργα, την λεβέντισσα που λέγαμε στην αρχή – Λάζαρο Μποβγκίρ – Ιωσήφ Γαβριελάτο – Αντώνη Σελμάνι – Νίκο Μαντικό – Γιώργο Κουτρελάκο που βοήθησε όσο μπορούσε αφού έπαιζε τραυματίας – Βασίλη Πάλη – Κώστα Γιαννακίδη) τα οποία συνέβαλαν (ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί) στην απονομή του δίκαιου αποτελέσματος, με την πολύ καλή απόδοσή τους ?..... 
Χωρίς πολλή σκέψη, κατέληξα ότι….. Μ.V.P. του αγώνα είναι η ομοψυχία, η ενότητα και η ψυχή όλων αυτών των παιδιών….. 

Και η συνέχεια ?..... δεν υπάρχει συνέχεια, εδώ, σήμερα τελείωσαν όλα….. ο τελικός (θα γίνει μάλλον στις 23 ή 24 Απριλίου) δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένα διαδικαστικό παιχνίδι….. για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι θα πάμε αδιάφοροι, κάθε άλλο μάλιστα….. άσε που οι παίκτες μου θα με «φάνε ζωντανό» αν τους πώ κάτι άλλο….. Θέλω απλά να πώ ότι στο φετινό ταξίδι όπου, όπως είπαμε και στην αρχή, «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού και αλλού η ζωή μας πάει», οι παίκτες μου ευχαριστήθηκαν το ποδόσφαιρο, σχεδόν πάντα «έπαιζαν ωραία μπάλα» και έδειξαν «χαρακτήρα νικητή»….. τα 3 κύρια σημεία που απαίτησα από αυτούς στο ξεκίνημα αυτού του «ταξιδιού» (1- να «γουστάρετε» αυτό που κάνετε, 2- να παίζετε ωραία μπάλα και 3- επιδιώξετε να μην είσαστε μέτριοι), τα έκαναν και με το παραπάνω….. για μένα, τα παιδιά μου, είναι ήδη επιτυχημένοι.

LIKE !!!